“Ik wil deze zomer een maand gaan backpacken, in Bulgarije.” “Bulgarije?!” zegt mijn vriend met zeer verbaasde blik. “Bulgarije, omdat ik pas sinds kort weet waar het ligt, ik nog nooit iemand heb gesproken die er is geweest en omdat ik er met de trein naartoe kan. Ik ga wel alléén.” Het is 2004 dat ik dit zeg tegen mijn toenmalige vriend. De relatie was daarna snel over, maar die zomer heb ik wel mijn eerste reis gemaakt. Naar Bulgarije.
Inmiddels is het vrijwel op de dag 11 jaar geleden dat ik om 11 uur ‘s avonds aankwam op het centraal station van Sofia. Ik durfde niet naar een PIN-automaat op zoek te gaan om leva’s te pinnen voor een taxi naar mijn hostel. Een kerel op straat wilde wel 5 euro wisselen, maar die griste mijn portemonnee uit mijn handen zodra ik die tevoorschijn haalde. Naïef als ik was, maar gelukkig niet zo naïef dat zijn buit meer betrof dan mijn roze OV-jaarkaart mét foto en de goedkope portemonnee. Opgefokt door dit klote welkom foeterde ik tegen de eerste de beste taxi-chauffeur omdat hij 5 euro durfde te vragen voor de rit. Een collega chauffeur die ons gadesloeg bood me de rit vervolgens aan tegen lokale prijzen, wat ongeveer de helft bedroeg.
Toch besloot ik na dit avontuur ieder jaar een maand naar het buitenland te gaan en inmiddels ben ik een ontelbaar taxiritjes verder in nog 25 landen. Het werd een soort verslaving.
Het is 2009 en ik heb zojuist zitten kijken naar de film Into the Wild, een waargebeurd verhaal. Nog dagen ben ik onder de indruk en ik schrijf er een lange notitie over in mijn dagboek. De hoofdpersoon, Christopher McCandless, behaalt een universitaire graad maar verwerpt het ‘gewone leven’, vernietigt al zijn geld en identiteitsbewijzen en gaat liftend op pad door de VS. Voor het eerst realiseer ik me dat dit een mogelijkheid is, maar het impliceerde ook meteen dat er iets was waarvan hij zich meende te moeten bevrijden. Misschien was het wel de eerste keer dat ik me bewust werd van het feit dat ik niet zo vrij was als iedereen me altijd had voorgehouden, en zij zelf ook geloofden te zijn. Ik was toen pas 2 jaar serieus aan het werk, had daarvoor lang gestudeerd om (meer) mogelijkheden te creëren voor mezelf en had nooit heel ver vooruit gedacht. Het was dat jaar voor het eerst niet gelukt om een maand in het buitenland te vertoeven, ik had schoorvoetend genoegen genomen met 2 weken Egypte, van A tot Z georganiseerd. Beseffend dat het hoogstwaarschijnlijk niet de laatste keer zou zijn dat ik de toerist uit zou hangen in plaats van de reiziger als ik koos voor die carrière begon ik te twijfelen.
‘Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.’ ~ Mark Twain*
Het was pas in 2012 toen ik besloot mijn (goede) baan bij een gemeente op te zeggen en met een enkeltje naar Midden Amerika te vertrekken, Mexico om precies te zijn. Formeel emigreerde ik zelfs om onder de zorgverzekering uit te komen, naar het eerste hostel waar ik zou overnachten omdat ik per se een adres moest opgeven op het emigratieformulier.
Het werk dat ik deed had wel degelijk een hoop goede dingen gebracht, maar het idee dat het tot mijn 67e zou duren en ik mogelijk zou gaan settelen en kinderen zou baren was een waar schrikbeeld. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn leven dan over zou zijn en alleen op reis gaan nog slechts zou bestaan in mijn herinnering.
Door omstandigheden had ik de pech na 4,5 maand alweer te moeten beslissen terug te gaan naar Nederland. Ergens was dat echter ook een groot geluk. Ik had op dezelfde dag dat ik besloot terug te keren naar Nederland al een baan, en wel bij een goede vriend van jaren terug. Ik heb als zijn Personal Assistant en later in andere functies binnen zijn bedrijven de skills opgedaan waar ik nu van kan leven als virtual assistant (lees daarover mijn vorige blog).
Long story short… We namen onlangs afscheid (ongetwijfeld van tijdelijke aard), hij met de woorden: “Ik heb veel bewondering voor je, you live life on your own terms”.
Als ik dat waar kan maken leef ik mijn droom.
*’Workaway blog did a little digging and found that it is unlikely that Mark Twain actually did write or say these words, great as they are. Their first appearance seems to have been around 1990. The following quote though is definitely by Mark Twain:
“Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness, and many of our people need it sorely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one little corner of the earth all one’s lifetime.” – Mark Twain, The American Abroad speech, 1868’
Obicham Bulgaria (ik hou van Bulgarije)! Ik ben in 2005 teruggegaan voor 2 maanden…
Nomadness 